Efrasiyab'dan Masallar: Vizyon

VİZYON

Vizyon yeteneği başlı başına bir fasafiso..ben görüyorum da ne oluyor!..neden insanlar böyle mucizevi şeylerin peşinden sürüklenip,kendisinin de böyle bir yetiyle olağan yaşamdan çıkıp farklı görmek istesin!..buna hep şaşarım..halbuki çevresinde öyle olağandışı şeyler olmaktaki bunların farkında değil..bunlar bir numaralı mucizeler halbuki..
Bilirsiniz,meskalin en çok Peyote kaktüsünde bulunur..bi keresinde,İzmir’de kısa bir süreliğine ikamet ettiğim senelerde Carlos Castaneda'nın ilk kitabından etkilenip DOLMUŞA BİNDİM..:)..bazı vizyonlar gördüm..ilk başlarda kendimi vücudumdan ayrılmış gibi hissetmem ve derin bir sessizliğin çukuruna yuvarlanır tribine girmem paranoyak yapmıştı beni..ardından dar bir yolda yürümeye başladım..bilirsiniz yürüme içsel söyleşiyi keser..ve bunu bilerek yapıyorum;bilinçli..ama yürüyüşüm düzenli(ritimli) olmakla beraber bana ters gelen bir yürüyüş tarzıydı;yılansıvari.bu suretle tonalim gerçekten doldu ve farklı bir boyuta fırlattı beni..Buda,nasıl ki padişhalığını terk edip Mutluluğu bulmaya gittiyse ben de,ışıklı,parlak bir tünelden(ama tünelin çevresinde ‘inorganik varlıklar’ türünde oluşumlar sürekli beni ya güzel bir şekilde çağırıyor,ya da ürküntü veren bir oluşumla etkilemeye çalışıyorlardı..)geçiyordum.. organik serebral hastalığın önemli bir erken belirtisi olan öforik bir hale soktu..bu bitki gerçekten kullanmasını bilen kişilerin elinde bir harika..bir de ben bir çömezdim ve bir bilgi adamının çömezi..hatta resmini bile çizmişimdir..
İş tünelden çıktıtan sonra idi..
Daha sonra sessizliğin sesini duydum işte!..
Çünkü yaradanı sessizlik içinde ve yüreğinde bulursun.
Bu tür erk bitkileri kullanmamıza gerek olmadığını,daha sonraları okumalar yaparken Gazali’nin bir kitabındaki makaleye samimi olduğumu hissederek terk ettim..
Bence mutluluk,Buda gibi olmaya özenmek değil,Buda olmaktan geçer..mutluluğu aradıkça daha mutsuz olucaksın..çünkü mutlu olmanın düşünü kuruyorsun..halbuki ıstırap içindesin ve öyle battıkça batacaksın..mutlu olmayı unut..kül olmadan tekrar doğamazsın!
Evet mutluluk zor zanaat! peşinde koşulası değil,hiç!

Sevgiler..

Hakkımda

Yeni bir can dünyaya teşrif etmişti..lakin geldiği yerin ne kadar sefil,ne kadar berbat bir mekan olduğundan habersizdi.Her bir insanın gelişiyle birlikte kara bir leke;bir boyunduruk altına alınmış olduğundan habersiz olduğu gibi,ötelerden çıkıp gelen o çocuğun da bu sefalet yuvasından bihaber olması doğaldı elbette!
Gel zaman git zaman çocuk,büyüyüp bir ergen olmaya başladığında,kendisinden önce gelmiş olanların alışkanlıklarını,kurallarını ister istemez öğrenip onlar gibi hareket eder olmuş;masumiyetinden eser kalmamıştı.Çocukluğunda,oyun oynamak maksadıyla gittiği,fakat arkadaşlarından bir bahaneyle kaçıp hafif esintili çayırların rahatlatıcı kucağında mırıldandığı,
” Sevgi ışınlarına dayanmayı öğrenelim diye,
Ve bu kara vücutlar ve bu güneş yanığı yüz,
Bir bulut ve gölgeli bir ormandır sadece.”*
diye başlayan şiirlerini hatırlar oldu bir hayli zaman sonra..ve içine kapanıp dünya ile olan münasebetlerini kesti bir anda.
Çocukluğundan ergenliğe geçtiği vakitlerdeki anıları durmadan zihnine hücum etmekteydi artık..kendisi olamamıştı ki hiç!Kendi düşüncelerinden sürekli mahrum bırakılarak bu vaziyete gelmişti.Kendi kendine ant içti;bu günden itibaren kimse ama kimse onun gerçek arzularını kendisinden uzaklaştıramayacaktı.Rutin olarak iş dönüşü evine giden ıssız yolda kendi kendine tekrarlamaktaydı şu sözleri,kırılmış bir plak gibi:
”Hissettiklerim ve bildiklerim,size göstermiş olduğum şeylerin içinde hiç parlamadı..asla böyle olamadım,asla görmedim ve asla neler olmuş olabileceğini görmeyeceğim..hiç özgür hissedemedim sizler yüzünden..bu sebeple siz,yalancı dünyanın beş para etmez yardakçıları..size affedilmeyenler unvanını uygun buldum!”
Sanki tüm insanlar kendi hayatlarını,bu biçarenin her şeyini çalıp götürmeye adamıştı.O ise hayatı boyunca kendi dışında herkesi mutlu etmeye çalıştı..ve asla kazanamayacağı bu savaşta durmadan savaştırıldı.Fakat artık eli ayağı tutmayan yaşlı bir adam olmuştu.Artık ölüme hazırlanma vaktinin geldiğini anlamış ve hiçbir şeyi ve hiçbir kimseyi umursamaz olmuştu.
İşte burada sözü geçen o yaşlı adam benim..
Yine söyleniyordu gecenin bir vakti,son demlerini yaşadığı münzevihanesinin penceresinden mehtabı seyrederken:
“Sizler beni kötü bir sınıflamaya soktunuz ve ben de sizi sınıflandıracağım..
bu sebeple sizlere affedilmeyen namını uygun buldum.”

İşte burada sözü geçen o yaşlı adam benim..Efrasiyab

Vizyon

Hiç yorum yok:

YAZILAR

Hakkımda