Gerçeklik..gerçekliğin sözlük anlamı;düşünceden bağımsız olarak zaman ve mekanda yer kaplayan her şeydir.
Gerçeklik en büyük yanılgıdır;bir yanılsamadır.
İnsan kendi zihnini yönlendiren bazı putları yıkmadıkça gerçeklik ve varoluşun gerçek manada ne olduğunu anlamayacaktır.
İlim iki türlüdür.. Biri, çevreden okunarak elde edilen, sözel bilgiler yani "Zâhiri ilmi", diğeri ise sadece iç temizliği ile, salt içsel olarak duyularak elde edilebilen "bâtin ilmi" dir.Bizim bu yazıdan kastımız ise içsel duyular sayesinde elde edilen bâtin ilmidir.Söze dayanan teorik bilgilerle işimiz yok.çünkü bu tür bilgi bilgi değildir..Derler ki,ezberden öğrendiğin bu tür bilgileri unuttuğunda cahilin teki olur çıkarsın!Eşeğin üzerinde onlarca kitap ama o sadece bunları yük olarak görür ve taşır.Bizlerin de sözel bilgilerden yola çıkarak ilim öğrendik havasına bürünüp böbürlenmemiz eşeğin işine benzer. Oysa iç bilgi, dıştan okunarak elde edilemez, bu bilgi insanın içinden doğarak gelir ve gerçek bilgi budur.
Bazı yollarla ilimin kemale erdirilmesi ve böylece bunun toplumsal düzeni güzelleştirmek hatta mükemmel hale getirmek için kullanılması gerekliliktir.Bu da Batın ilminden geçer..çünkü diğer ilim insanın kendisinedir.
Bizler hastalarız;gönül gözleri görmeyen hastalar..hakikat ise hastalığın geçmesidir,varılacak yerdir,hakikat yaptığın İŞ in semeresidir;oradaki incilerdir.Hakikat, tasavvufda kelime manasıyla bir şeyin aslı anlamını taşır.
Gerçeklik diye bahsettiğimiz şey(parapsikolojik manada)tamamen saçmalık..yanılsama..
Kimileri,’hadi sana bir çimdik atayım da,bakalım gerçek bir hayatta mısın,değil mi?.’ diye saçma bir yönlendirme yaparlar kafalarında..halbuki iş öyle değil!..
gerçek,hikayeni;tüm yaşamında yaşadığın anıları unutman ve gelecekle kurduğun umutlarını yakmandan geçer,gerçeklik..
Şu An ı yaşamamız dileklerimle..
Efrasiyab
skip to main |
skip to sidebar
YAZILAR
-
▼
2008
(26)
- ▼ Kasım 2008 (2)
- ► Eylül 2008 (4)
- ► Haziran 2008 (20)
Hakkımda
Yeni bir can dünyaya teşrif etmişti..lakin geldiği yerin ne kadar sefil,ne kadar berbat bir mekan olduğundan habersizdi.Her bir insanın gelişiyle birlikte kara bir leke;bir boyunduruk altına alınmış olduğundan habersiz olduğu gibi,ötelerden çıkıp gelen o çocuğun da bu sefalet yuvasından bihaber olması doğaldı elbette!
Gel zaman git zaman çocuk,büyüyüp bir ergen olmaya başladığında,kendisinden önce gelmiş olanların alışkanlıklarını,kurallarını ister istemez öğrenip onlar gibi hareket eder olmuş;masumiyetinden eser kalmamıştı.Çocukluğunda,oyun oynamak maksadıyla gittiği,fakat arkadaşlarından bir bahaneyle kaçıp hafif esintili çayırların rahatlatıcı kucağında mırıldandığı,
” Sevgi ışınlarına dayanmayı öğrenelim diye,
Ve bu kara vücutlar ve bu güneş yanığı yüz,
Bir bulut ve gölgeli bir ormandır sadece.”*
diye başlayan şiirlerini hatırlar oldu bir hayli zaman sonra..ve içine kapanıp dünya ile olan münasebetlerini kesti bir anda.
Çocukluğundan ergenliğe geçtiği vakitlerdeki anıları durmadan zihnine hücum etmekteydi artık..kendisi olamamıştı ki hiç!Kendi düşüncelerinden sürekli mahrum bırakılarak bu vaziyete gelmişti.Kendi kendine ant içti;bu günden itibaren kimse ama kimse onun gerçek arzularını kendisinden uzaklaştıramayacaktı.Rutin olarak iş dönüşü evine giden ıssız yolda kendi kendine tekrarlamaktaydı şu sözleri,kırılmış bir plak gibi:
”Hissettiklerim ve bildiklerim,size göstermiş olduğum şeylerin içinde hiç parlamadı..asla böyle olamadım,asla görmedim ve asla neler olmuş olabileceğini görmeyeceğim..hiç özgür hissedemedim sizler yüzünden..bu sebeple siz,yalancı dünyanın beş para etmez yardakçıları..size affedilmeyenler unvanını uygun buldum!”
Sanki tüm insanlar kendi hayatlarını,bu biçarenin her şeyini çalıp götürmeye adamıştı.O ise hayatı boyunca kendi dışında herkesi mutlu etmeye çalıştı..ve asla kazanamayacağı bu savaşta durmadan savaştırıldı.Fakat artık eli ayağı tutmayan yaşlı bir adam olmuştu.Artık ölüme hazırlanma vaktinin geldiğini anlamış ve hiçbir şeyi ve hiçbir kimseyi umursamaz olmuştu.
İşte burada sözü geçen o yaşlı adam benim..
Yine söyleniyordu gecenin bir vakti,son demlerini yaşadığı münzevihanesinin penceresinden mehtabı seyrederken:
“Sizler beni kötü bir sınıflamaya soktunuz ve ben de sizi sınıflandıracağım..
bu sebeple sizlere affedilmeyen namını uygun buldum.”
İşte burada sözü geçen o yaşlı adam benim..Efrasiyab
Gel zaman git zaman çocuk,büyüyüp bir ergen olmaya başladığında,kendisinden önce gelmiş olanların alışkanlıklarını,kurallarını ister istemez öğrenip onlar gibi hareket eder olmuş;masumiyetinden eser kalmamıştı.Çocukluğunda,oyun oynamak maksadıyla gittiği,fakat arkadaşlarından bir bahaneyle kaçıp hafif esintili çayırların rahatlatıcı kucağında mırıldandığı,
” Sevgi ışınlarına dayanmayı öğrenelim diye,
Ve bu kara vücutlar ve bu güneş yanığı yüz,
Bir bulut ve gölgeli bir ormandır sadece.”*
diye başlayan şiirlerini hatırlar oldu bir hayli zaman sonra..ve içine kapanıp dünya ile olan münasebetlerini kesti bir anda.
Çocukluğundan ergenliğe geçtiği vakitlerdeki anıları durmadan zihnine hücum etmekteydi artık..kendisi olamamıştı ki hiç!Kendi düşüncelerinden sürekli mahrum bırakılarak bu vaziyete gelmişti.Kendi kendine ant içti;bu günden itibaren kimse ama kimse onun gerçek arzularını kendisinden uzaklaştıramayacaktı.Rutin olarak iş dönüşü evine giden ıssız yolda kendi kendine tekrarlamaktaydı şu sözleri,kırılmış bir plak gibi:
”Hissettiklerim ve bildiklerim,size göstermiş olduğum şeylerin içinde hiç parlamadı..asla böyle olamadım,asla görmedim ve asla neler olmuş olabileceğini görmeyeceğim..hiç özgür hissedemedim sizler yüzünden..bu sebeple siz,yalancı dünyanın beş para etmez yardakçıları..size affedilmeyenler unvanını uygun buldum!”
Sanki tüm insanlar kendi hayatlarını,bu biçarenin her şeyini çalıp götürmeye adamıştı.O ise hayatı boyunca kendi dışında herkesi mutlu etmeye çalıştı..ve asla kazanamayacağı bu savaşta durmadan savaştırıldı.Fakat artık eli ayağı tutmayan yaşlı bir adam olmuştu.Artık ölüme hazırlanma vaktinin geldiğini anlamış ve hiçbir şeyi ve hiçbir kimseyi umursamaz olmuştu.
İşte burada sözü geçen o yaşlı adam benim..
Yine söyleniyordu gecenin bir vakti,son demlerini yaşadığı münzevihanesinin penceresinden mehtabı seyrederken:
“Sizler beni kötü bir sınıflamaya soktunuz ve ben de sizi sınıflandıracağım..
bu sebeple sizlere affedilmeyen namını uygun buldum.”
İşte burada sözü geçen o yaşlı adam benim..Efrasiyab